Hvað þarf til að jafna kynjahlutfallið?
Af hverju er Ísland með eitt lægsta hlutfall karlkyns hjúkrunarfræðinga í hinum vestræna heimi, ef ekki hreinlega það lægsta? Í löndum Evrópu er hlutfall karlkyns hjúkrunarfræðinga almennt 5 – 10%, í Bretlandi eru 11,4% hjúkrunarfræðinga karlmenn og um 21% á Ítalíu. Í Bandaríkjunum var hlutfall karlkynshjúkrunarfræðinga 2,7% árið 1970 en 2010 var það komið upp í 9,6% og vex hlutfall karla innan stéttarinnar þar jafnt og þétt. Ef við horfum okkur nær er hlutfallið í Noregi og Svíþjóð um 10% en 4% í Danmörku.
Hjúkrunarfræði er mjög fjölbreyttur starfsvettvangur sem felur í sér mikla atvinnumöguleika og ólík tækifæri sem hjúkrunarfræðingar geta nýtt sér, allt eftir því hvar áhugasvið þeirra liggur hverju sinni á starfsævinni. Jafnframt hefur verið skortur á hjúkrunarfræðingum til starfa í áratugi og því varla hægt að tala um atvinnuleysi í stéttinni. Hjúkrunarfræðingar búa við atvinnuöryggi á Íslandi í dag og er það viss þversögn við það sem sumar háskólamenntaðar fagstéttir eins og lögfræðingar eru að takast á við en rætt hefur verið m.a. um takmarkaða atvinnumöguleika og offramboð á lögfræðingum á landinu í dag.
Harðgerðar hendur: karlar í hjúkrunarfræði er BS lokaverkefni þriggja karlkyns hjúkrunarfræðinema sem útskrifuðust frá Háskólanum á Akureyri síðastliðið vor og var markmiðið að kanna hvaða breytingar þurfa að eiga sér stað svo að fleiri karlmenni leiti í hjúkrunarfræði og haldist síðan í starfi. Verkefnið er gott og nauðsynlegt að varpa ljósi á málefnið, en hvað svo?
Hvað getum við gert hér á Íslandi til að fjölga karlmönnum í hjúkrunarfræði, sem við vitum að er nauðsynlegt? Hver er ástæðan fyrir því að á meðan hlutfall karlmanna vex innan stéttarinnar almennt í heiminum, þá gerist það ekki hér á landi? Er það í lagi? Eigum við að fylgja fordæmi t.d. leikskólakennara sem notuðu fjárhagslega hvata til að fjölga karlmönnum í stéttinni? Spurningarnar eru margar en svörin öllu óljósari.
Hjúkrunarfræði er mjög fjölbreyttur starfsvettvangur sem felur í sér mikla atvinnumöguleika og ólík tækifæri sem hjúkrunarfræðingar geta nýtt sér, allt eftir því hvar áhugasvið þeirra liggur hverju sinni á starfsævinni. Jafnframt hefur verið skortur á hjúkrunarfræðingum til starfa í áratugi og því varla hægt að tala um atvinnuleysi í stéttinni. Hjúkrunarfræðingar búa við atvinnuöryggi á Íslandi í dag og er það viss þversögn við það sem sumar háskólamenntaðar fagstéttir eins og lögfræðingar eru að takast á við en rætt hefur verið m.a. um takmarkaða atvinnumöguleika og offramboð á lögfræðingum á landinu í dag.
Harðgerðar hendur: karlar í hjúkrunarfræði er BS lokaverkefni þriggja karlkyns hjúkrunarfræðinema sem útskrifuðust frá Háskólanum á Akureyri síðastliðið vor og var markmiðið að kanna hvaða breytingar þurfa að eiga sér stað svo að fleiri karlmenni leiti í hjúkrunarfræði og haldist síðan í starfi. Verkefnið er gott og nauðsynlegt að varpa ljósi á málefnið, en hvað svo?
Hvað getum við gert hér á Íslandi til að fjölga karlmönnum í hjúkrunarfræði, sem við vitum að er nauðsynlegt? Hver er ástæðan fyrir því að á meðan hlutfall karlmanna vex innan stéttarinnar almennt í heiminum, þá gerist það ekki hér á landi? Er það í lagi? Eigum við að fylgja fordæmi t.d. leikskólakennara sem notuðu fjárhagslega hvata til að fjölga karlmönnum í stéttinni? Spurningarnar eru margar en svörin öllu óljósari.