Lít glöð um öxl og horfi bjartsýn fram á veginn

Dr. Sigríður Halldórsdóttir, prófessor við Háskólann á Akureyri, var formaður Félags háskólamenntaðra hjúkrunarfræðinga 1980-1985

Ég var í öðrum hópnum sem útskrifaðist með BS-gráðu í hjúkrunarfræði vorið 1978. Við höfðum verið 28 sem hófum nám haustið 1974 en aðeins átta okkar útskrifuðumst þetta vor. Afföllin voru því mikil enda tókum við margar námsgreinar með læknanemum. Þetta var fyrir daga numerus clausus þannig að kennarar kepptust við að fækka í læknanemahópnum með krefjandi prófum sem hafði þessi áhrif á nemendahópinn okkar. Þegar ég heyrði fyrst af hjúkrunarfræðináminu heillaðist ég af lýsingunni og ákvað að breyta skráningu minni frá ensku, íslensku og grísku yfir í hjúkrunarfræði og hef aldrei séð eftir því. Ég hringdi reyndar í Hjúkrunarskóla Íslands og ræddi við þáverandi skólastjóra, Þorbjörgu Jónsdóttur, sem ítrekaði við mig að fyrst ég væri með stúdentspróf væri engin spurning, ég ætti að fara í hjúkrunarfræði við Háskóla Íslands. Við áttum síðar eftir að verða góðar vinkonur þegar hún sat í tímum með okkur á fjórða ári, í námsleyfi sínu, og vorum við oft samferða og ræddum mikið um hjúkrun. Hún var bæði greind og góð kona og mikil forréttindi að hafa fengið að kynnast henni. Hvoruga okkar hefði grunað þá að ég ætti eftir að verða fyrsti prófessor í hjúkrunarfræði á Íslandi, deildarformaður framhaldsnámsdeildar og sviðsforseti heilbrigðisvísindasviðs Háskólans á Akureyri til margra ára.

Hópurinn sem var á undan okkur í námi í hjúkrunarfræðinni hafði að námi loknu ætlað að ganga í Hjúkrunarfélag Íslands en upp kom ágreiningur um kjaramál sem reyndist ekki hægt að leysa. Hinir nýútskrifuðu hjúkrunarfræðingar vildu eðlilega laun í samræmi við aðra háskólamenntaða en félagið var ekki tilbúið í þann launamun. Háskólamenntuðu hjúkrunarfræðingarnir leituðu þá til Bandalags háskólamanna og í desember 1978 var stofnað nýtt félag, Félag háskólamenntaðra hjúkrunarfræðinga (Fhh). Jóhanna Bernharðsdóttir varð formaður hins nýja félags og tók ég við af henni árið 1980 og sat til 1985 þegar við hjónin fluttum til Vestfjarða og ég eignaðist yngri dóttur okkar. Ég hafði verið í laganefnd félagsins og þegar ég var orðin formaður lögðum við áherslu á að vinna áfram að lögunum og að ýmsu því sem okkur fannst til framfara heyra. Með mér í stjórn voru dr. Helga Jónsdóttir, prófessor í hjúkrunarfræði, fráfarandi deildarforseti hjúkrunarfræðideildar HÍ, dr. Herdís Sveinsdóttir, prófessor í hjúkrunarfræði, formaður Félags íslenskra hjúkrunarfræðinga 1999-2003 og núverandi deildarforseti hjúkrunarfræðideildar HÍ, dr. Kristín Björnsdóttir, prófessor í hjúkrunarfræði HÍ, ásamt Magnúsi Ólafssyni, hjúkrunardeildarstjóra, sem var formaður Félags háskólamenntaðra hjúkrunarfræðinga 1985-1987. Þetta var því mögnuð stjórn.

Við gerðum margt þessi fyrstu ár. Til dæmis stóðum við fyrir ráðstefnu um heilsuvernd fjölskyldunnar í september 1979 en ég var í ráðstefnunefndinni. Þar mættu um hundrað manns og var ráðstefnan vel heppnuð. Ég gaf út fyrsta fréttabréf félagsins í febrúar 1983 og voru félagsmenn ánægðir með það framtak þar sem okkur fór ört fjölgandi og með fréttablaðinu bárust fréttir beint til félagsmanna í stað þess að berast ómarkvisst manna á milli eins og áður. Ég beitti mér einnig fyrir stofnun tímarits og Tímarit F.h.h. kom fyrst út 1984. Í því voru erindi frá ráðstefnu um hjúkrunarfræðslu sem við héldum í nóvember 1983. Greinar í tímaritinu voru oft upphaflega ráðstefnuerindi og var tímaritið gefið út árin 1984-1992, samtals 9 árgangar, en einungis kom út eitt tölublað á ári.

Samstarfsnefnd hjúkrunarfélaganna tveggja var skipuð 1984 en síðan áttu eftir að líða 10 ár þar til félögin formlega sameinuðust, þá voru félagsmenn F.h.h. orðnir yfir 600. Þegar ég var formaður F.h.h. var Sigþrúður Ingimundardóttir formaður Hjúkrunarfélags Íslands. Við tókumst nokkuð á í fyrstu en þegar upp var staðið urðum við miklir mátar. Sigþrúður er óvenjusterk og baráttuglöð kona og við fundum að við börðumst fyrir sömu hugsjón, að vilja hjúkrun og hjúkrunarfræði sem allra mest og best. Við vorum síðar saman í ritnefnd Tímarits hjúkrunarfræðinga í sameinuðu félagi og vorum mjög samstiga. Ég átti síðar eftir að leiðbeina henni í meistaraverkefni hennar við Heilbrigðisháskólann í Gautaborg.

Ég vona að þróunin í hjúkrunarfræði verði eins öflug og hún hefur verið á síðastliðnum 100 árum. Hjúkrunarfræðingar eru virt stétt því vel er staðið að námi þeirra og sífellt fleiri hafa öðlast meistara- og doktorsgráðu sem eflir fagið okkar enn meir. Nú hefur Háskólinn á Akureyri öðlast réttindin til að bjóða upp á doktorsnám í hjúkrunarfræði og ég lít því glöð um öxl og bjartsýn fram á veginn.