Sameiningarformaður eftir U-beygju

Aðalbjörg J. Finnbogadóttir var formaður Félags háskólamenntaðra hjúkrunarfræðinga 1983-1985

Ekki varð það beint ætlun mín að taka að mér formennsku Félags háskólamenntaðra hjúkrunarfræðinga (F.h.h.) þegar ég mætti á aðalfund félagsins 6. október 1983. Þannig var að ég hafði eiginlega gleymt fundinum en þar sem ég ók fram hjá Lágmúlanum mundi ég allt í einu eftir honum, tók U-beyju, mætti á fundinn og kom út af honum sem formaður félagsins til næstu tveggja ára. F.h.h. var þá ungt félag, aðeins 5 ára gamalt, og voru félagsmenn um 100 talsins. Þetta var áhugasamur hópur sem vildi taka þátt í starfi félagsins og gera veg þess sem mestan. Rúmur fjórðungur félagsmanna starfaði þá í stjórn og nefndum þess. Mitt fyrsta embættisverk sem formaður var að taka þátt í hátíðarhöldum í tilefni af fimm ára afmæli félagsins. Þeirra tímamóta var minnst meðal annars með veglegri ráðstefnu þar sem fjallað var um fræðsluhlutverk hjúkrunarfræðinga. Á ráðstefnunni voru allir tíu fyrirlesararnir íslenskir hjúkrunarfræðingar með BS-próf og þar af voru fjórir einnig með MS-gráðu.

Markmið félagsins var þá líkt og nú að vinna að bættu heilbrigði landsmanna. Það skyldi gert með því að veita íslenskum hjúkrunarfræðingum ávallt bestu menntun sem völ væri á á hverjum tíma, vinna að umbótum og endurmati á hjúkrunarnámi í Háskóla Íslands, efla möguleika hjúkrunarfræðinga til sí- og framhaldsmenntunar bæði innan lands og utan, bæta aðstöðu hjúkrunarfræðinga til vísindalegra starfa, auka skilning á gildi hjúkrunarrannsókna fyrir þróun hjúkrunar í landinu og stuðla að sem bestri nýtingu menntunar þeirra í starfi. Síðast en ekki síst var markmið félagsins að gæta hagsmuna félagsmanna í hvívetna. Allir þessir þættir hljóma kunnuglega enn þann dag í dag og má segja að misvel hafi gengið að ná þeim og komast á þann stað sem vonir stóðu til.

Þar sem félagið var ungt fór mikill tími og orka í að skapa því tilverurétt og þroska það og efla sem fag- og stéttarfélag. Eitt af markmiðum stjórnarinnar, sem sett var í upphafi míns formannsferils, var að auka tengsl og samstarf við Hjúkrunarfélag Íslands (HFÍ). Sett var á fót samstarfsnefnd beggja hjúkrunarfélaganna sem í sátu sex fulltrúar, þrír frá hvoru félagi. Af þessum sex fulltrúum voru formenn beggja félagana, þ.e. ég fyrir hönd F.h.h. og Sigþrúður Ingimundardóttir, þáverandi formaður HFÍ. Samstarfsnefndin sendi meðal annars frá sér sameiginlega grein um hjúkrun í dagblöðin í tilefni alþjóðadags hjúkrunarfræðinga 12. maí 1984 og á vordögum 1985 gekkst hún fyrir vinnudegi F.h.h. og HFÍ þar sem tilgangurinn var að ræða og fá fram hugmyndir félagsmanna um frekara samstarf félaganna og sameiginlega stefnumörkun í málefnum hjúkrunar á Íslandi. Í lok vinnudagsins var samþykkt ályktun þess efnis að fela samstarfsnefnd og stjórnum félaganna að undirbúa tillögur um sameiningu þeirra. Það tók síðan 10 ár að ljúka því ferli en sameining félaganna í eitt félag, Félag íslenskra hjúkrunarfræðinga, varð loks að veruleika hinn 15. janúar 1994.

Þegar ég lít til baka finnst mér það sem stendur upp úr frá formannstíð minni vera það að hefja vinnuna við sameiningu félaganna. Það sem ég vil sjá í nánustu framtíð er að forsvarsmenn heilbrigðisþjónustunnar sjái tækifærin í því að nýta menntun og þekkingu hjúkrunarfræðinga betur en nú er gert í þágu þjóðarinnar, þekkingu sem byggð er á háskólanámi, bæði grunn- og viðbótarnámi innan einstakra sérsviða hjúkrunar, meistaranámi og doktorsnámi, rannsóknum í hjúkrun og gagnreyndri þekkingu. Þetta er þekking sem spannar allt frá forvörnum til sérhæfðar hjúkrunarmeðferðar til handa öllum landsmönnum frá vöggu til grafar. Mikilvæg skref hafa verið stigin í þá átt en enn er langt í land.