Sterkari í sjálfstæðu félagi
Elsa B. Friðfinnsdóttir var formaður Félags íslenskra hjúkrunarfræðinga 2003-2013.
Félag íslenskra hjúkrunarfræðinga hefur í heila öld verið þeirrar gæfu aðnjótandi að hafa sterka málsvara. Formenn félagsins hafa sannarlega verið ólíkir einstaklingar, með mismunandi áherslur og framgöngu, en allir hafa þeir lagt sig fram í störfum sínum fyrir hjúkrunarfræðinga og félagið.
Formaður í áratug
Eins og gengur fylgja nýjum stjórnendum ýmsar breytingar. Svo varð þegar ég tók við formennsku í félaginu vorið 2003. Frá menntaskólaaldri hafði ég verið virk í félagsmálum og gjarnan verið í forystu. Ég vann fyrst fyrir Félag háskólamenntaðra hjúkrunarfræðinga fljótt eftir brautskráningu úr hjúkrunarfræðinni og varð formaður kjaranefndar á Norðurlandi eystra. Þegar ljóst var að breytingar yrðu á formennsku í Félagi íslenskra hjúkrunarfræðinga 1999 var skorað á mig að fara fram en hugur minn stefndi annað á þeim tíma. Áskoranirnar höfðu hins vegar ýtt við mér og kveikt neistann þannig að þegar aftur var ljóst að formannsskipti yrðu 2003 ákvað ég að slá til og gaf kost á mér til formennsku í félaginu. Formennskuárin mín urðu tíu.Á heilum áratug kynntist ég miklum fjölda hjúkrunarfræðinga og átti gott samstarf við þá flesta. Á þessum árum var, eins og alltaf, mikil umræða um laun hjúkrunarfræðinga, ábyrgð og álag í starfi. Einstakir hópar sögðu upp starfi sínu og yfirvofandi yfirvinnubann hjúkrunarfræðinga gerði gæfumuninn í samningum sem undirritaðir voru í júlí 2008. Þá var stutt í efnahagshrunið og uppgangsárin þar á undan hefðu sannarlega átt að skila hjúkrunarfræðingum og öðrum heilbrigðisstarfsmönnum miklu. En uppgangurinn náði einhvern veginn lítið inn í opinbera heilbrigðiskerfið. Sem dæmi má nefna að síðla árs 2003 voru formenn stéttarfélaga boðaðir á fund hjá Landspítalanum vegna fjöldauppsagna sem þá þurfti að fara í vegna samdráttar sem boðaður var í fjárlagafrumvarpi fyrir árið 2004.
Úrsögn úr BHM
Kjaramál hafa svo lengi sem ég man verið helsta baráttumál hjúkrunarfræðinga. Sérstaða stéttarinnar og mikilvægi þess að rödd hjúkrunarfræðinga heyrðist hátt og skýrt var eflaust undirrót þess að tillaga kom fram á aðalfundi félagsins 12. maí 2009 um að Félag íslenskra hjúkrunarfræðinga segði sig úr Bandalagi háskólamanna. Félagið var þá aftur orðið sjálfstætt og málflutningur hjúkrunarfræðinga sterkur. Í formannstíð minni lagði ég áherslu á að efla faghluta félagsins ekki síður en kjarahlutann. Lögum félagsins var breytt þannig að sérstök svið, kjarasvið og fagsvið, voru sett á fót. Námskeiðahald félagsins var styrkt til muna og samstarf við háskólana. Einnig fjölgaði fagdeildum mikið. Ég lagði líka áherslu á aukinn aðgang allra félagsmanna að ákvarðanatöku í félaginu. Stjórn félagsins var stækkuð þannig að hver svæðisdeild átti sinn fulltrúa í stjórninni. Fjarfundabúnaður var keyptur og nýttur til fundahalda og námskeiða. Vefsvæði félagsins var eflt með það fyrir augum að auka upplýsingastreymi til félagsmanna. Sá var einnig tilgangur fimmtudagspistla sem ég skrifaði vikulega í tæp fjögur ár.Að vera virkur þátttakandi í samfélagi kollega og þjóða er ekki aðeins nauðsynlegt hjúkrunarfræðingum eins og öðrum heldur einnig skylt. Við lærum hvert af öðru, fáum hugmyndir, miðlum reynslu, myndum góð sambönd og stofnum til ómetanlegrar vináttu. Í þessum anda var alþjóðastarf félagsins eflt og ráðinn sérstakur alþjóðafulltrúi. Miklar breytingar hafa orðið í heilbrigðisþjónustunni og á stöðu hjúkrunarfræðinga síðustu tæpu 20 árin. Með fjölgun sérfræðinga í hjúkrun, hjúkrunarmóttökum og aukinni teymisvinnu hefur sjálfstæði hjúkrunarfræðinga aukist og mikilvægi starfa þeirra orðið enn sýnilegra en áður.