„Ég hef alltaf litið á hjúkrunarfræðinga sem ofurhetjur“

„Ég hef alltaf litið á hjúkrunarfræðinga sem ofurhetjur,“ segir Paola Bianka skurðhjúkrunarfræðingur.
Allt frá því að hún var lítil stelpa hefur hún dáðst að hjúkrunarfræðingum og hvað þeir geta haldið ró sinni í oft erfiðum vinnuaðstæðum. „Þeir eru eins og englar í stríði."

Paola var 16 ára þegar hún byrjaði að læra hjúkrun í Filippseyjum. „Eins og margir unglingar á mínum aldri vildi ég skemmt mér með vinum mínum og slappa af á milli tíma í skóla; en það var ekki í boði,“ segir hún, að minnsta kosti ekki í hjúkrunarfræðinámi í Filippseyjum. „Að læra hjúkrunarfræði var eins og að fara í rússibana, en ég er mjög ánægð með að ég gafst ekki upp, heldur lét draum minn rætast,“ segir hún, en tæp 13 ár eru frá því að hún útskrifaðist.

„Ekki alltaf glimmer og regnbogi“

Eftir að Paola útskrifaðist árið 2007 vann hún í rúmt ár sem sjálfboðaliði en hjúkrunarfræðingar eru skyldugir að gera það áður en þeir geta farið í launað starf. Hún vann síðan á bráðamóttöku og á legudeild. Paola kom til Íslands með eiginmanni sínum árið 2014 í kjölfar þess að tengdaforeldrar hennar sóttu um „stúdenta-visa“ en þau höfðu þá verið búsett hér á landi í 15 ár. Við komuna til landsins tók við 6 mánaða íslenskunám í Háskóla Íslands og samhliða því vann hún við umönnun á hjúkrunarheimilinu Grund. „En það var ekki allt glimmer og regnbogi,“ rifjar hún upp. Þau tvö ár sem það tók fyrir þau hjónin að fá dvalar- og atvinnuleyfi þá var sonur þeirra hjá ömmu sinni og afa á Filippseyjum, en hann er nú orðinn 8 ára.

Fann sinn stað í hjúkrun á skurðstofu

Paola vann á Grund á þriðja ár en eftir hvatningu frá vinnufélögum sínum þá sótti hún um starf á skurðstofu Landspítala á Hringbraut. „Það var erfið ákvörðun af því að ég hef alltaf stressast yfir því að það myndi vera mjög erfitt að fara í nýtt umhverfi, með nýju fólki, og að læra allt aftur á íslensku. En ég var heppin að vera með flotta yfirmenn og samstarfsmenn og fannst það ekki erfitt að aðlagast umhverfi og starfi. Þar fann ég minn stað í hjúkrun,“ segir hún.

Eftir að hafa fullvissað alla að hún myndi leggja sig alla fram fékk hún inngöngu eftir að hafa verið sett á biðlista. Og í júní 2019 útskrifaðist hún sem skurðhjúkrunarfræðingur. 
Árið 2017 frétti hún í gegnum vinnufélaga af skurðhjúkrunarnámi og sótti um ásamt þremur öðrum á deildinni. Eftir að hafa fullvissað alla að hún myndi leggja sig alla fram fékk hún inngöngu eftir að hafa verið sett á biðlista. Og í júní 2019 útskrifaðist hún sem skurðhjúkrunarfræðingur. „Ég er rosalega stolt af mér að vera ein af þessum hópi,“ segir hún. „Mér finnst þetta mjög skemmtilegt en samt mjög krefjandi starf; jafnt líkamlega og andlega. Hvern dagur er ólíkur þeim fyrri, og á hverjum degi er ný áskorun. Það sem mér finnst skemmtilegast í þessu starfi er að geta hjálpað fólki og tryggja að það fáir örugga og fullnægjandi þjónustu. Við erum þeirra rödd, augu og eyru. Og að geta gert allt þetta á hverjum degi með því flotta teymi sem ég er hluti af gerir starfið skemmtilegt og spennandi.“

Les um geimvísindi og stjörnufræði fyrir háttinn

Fyrir utan vinnu reynir hún að hugsa um sjálfan sig og hlúa að áhugamálum sínum. „Ég er bókaormur og reyni að lesa í klúkkutíma eða hálftíma á kvöldin áður en ég fer að sofa,“ segir hún og les hún aðallega um geimvísindi, stjörnufræði og heimspeki. Þar fyrir utan hefur hún gaman af að taka ljósmyndir „Ég er heppin að búa á landi þar sem alls staðar er fallegt. Svo er einnig mikilvægt fyrir fólk í okkar starfi að stunda heilsu- og líkamsrækt til að styrkja sálina og líkamann og að gera eitthvað létt og gaman eins og að fara í bíó, sund og kaffihús - eitthvað til að losa stressið.“

„Það er ekki auðvelt að gera það sem við gerum í okkar vinnu. En þegar maður elskar það sem maður gerir, þá er það bara ekkert mál.“